Monday, August 12, 2019

Обид за искачување на три супер класики на Доломитите, 2:1 за планината!

          Конечно собрав сила да напишам збор два за проектот кој го почнавме со Ангел Куртелов на почетокот на годинава. Си замисливме предизвик, кој ќе не натера да го кренеме нашето ниво на тренинг, но и на мечтите што сакаме да качиме и на каков начин сакаме да го направиме тоа.




Од горе надолу, јужната карпа на Мармолада, трите кули на
Лаваредо, и северната страна на Пиц Бадиле.
(превземени фотографии од интернет)

Решивме малку да го растегнеме и прошириме нашиот видик, и тргнавме со идеја да качиме три од шесте Алпски северни страни тесно врзани во едно патување, сериозни класики кои бараат напорен тренинг, знаење и искуство за да можат да се искачат. Во текот на подготовките поради немање време за висински тренинзи, едната северна страна ја заменивме со не помалку важната и не помалку тешката јужна страна на Мармолада преку насоката на Vinatzer/Messner, 800 метри висина, оцена 6+/7 и 28 должини.

Другите две насоки беа, големата кула на Лаваредо преку класиката, насоката на Комичи, 450 метри со оцена 7, и последно сeверната страна под врвот Пиц Бадиле, односно насоката на Касин, 800 метри со оцена 6.


Предизвикот што си го поставивме беше да пробаме да ги качиме во краток интервал, имавме на располагање 11 денови, во кои требаше да вклучиме пат до Швајцарија и назад, одмор, односно наместо одмор трансфер од место до место и само три обиди за качување, за споменатите насоки.
Тргнавме самоуверено, многу трениравме и бевме сигурни дека ќе качиме се што замисливме, но не секогаш мисли исто и планината наспроти нас.



       
За прва ја одбравме насоката под Мармолада, иако најкомплексна, таа ни тежеше на ум предолго и ни правеше притисок. Помисливме дека е најдобро да се соочиме со истата од прва, па што биде биде, без претходно загревање со некоја од останатите насоки.

Со црвена линија е означена насоката

После ден и половина пат, уште еден ден припрема и пристап по дождливо и студено време до домот Rifugio O Failer, третиот ден откако тргнавме од Македонија веднаш направивме обид во насоката Vinatzer/Messner, без да направиме извидница, да одмориме и воопшто да ја видиме карпата (поради дожд и облачно време насоката и карпата ја немавме видено).
Првиот дожд, првиот ден пристап кон Rifugio O Failer под Мармолада, минувајќи покрај првиот пл. дом и во позадина карпата подскриена зад облаци.

Утрото штом тргнавме наидовме на сериозен студ и силен ветар (после два дена дожд) за кој не бевме подготвени. Претешки ранци и проблем со обезбедување (дојдовме до точка без обезбедување, и без можност да поставиме наше) во една од должините во првиот дел каде што постојат два влеза во насоката, полесен и потежок (ние влеговме во потешкиот оргинален влез, пред нас две наврски со водич влегоа во полесниот на истата насока.. сега веќе претпоставуваме со која причина). Имавме двајцата по два обиди да го минеме тој дел качувајќи се и после симнувајќи се надолу без ниту една точка се до сидриштето, едноставно не можевме да го минеме без потребните точки за осигурување.
Овие причини не натераа да донесеме одлука да се повлечеме и абзелуваме од карпата прерано, со цел долу да се организираме како понатаму. Сеуште не адаптирани и изморени од патот, сериозно изладени и по малку изненадени од тоа што не снајде, решивме дека е касно повторно да влеземе во другата полесна варијанта од истата насока веќе во 11 предпладне истиот ден, се вративме во домот, па во кампот, и без време за одмор и соземање, тргнавме кон насоката број два.

Карпата прв пат, целосно ја видовме откако се повлековме од истата.

Истата вечер трансфер од Мармолада во Кортина по намирници, и утре дента во Мисурина за два дена подоцна да тргнеме на големата кула на Лаваредо. Ангел Куртелов  веќе бил тука, мислеше дека ја знае и ја помни насоката. Оваа насока беше со најголема оцена, иако речиси дупло пократка од другите две, и секако претставуваше сериозен залак за нас, особено што тој ден кога беше планиран нашиот обид број 2, за втората насока имаше најавен дожд околу 14 часот после пладне. За нас тоа претставуваше голем притисок, сепак во 04:00 утрото тргнавме кон кулите на Лаваредо.


Насоката почнува со лесен дел од 100 метри и оцена 4, за да прејде во оцена 7, и така да трае до некаде 8мата должина. Напредувавме поспоро него што очекувавме, со нетрпение го чекавме полесниот дел после 8мата должина, во кој стигнавме изморени, напумпани во рацете и пак не ни падна баш лесен остатокот, особено кај мене поради тоа што се ‘стресирав’ поради дождот кој го очекувавме. Со една грешка и губење во карпата во траверсот но и двете последни должини после траверсот, не успеавме да излеземе пред дождот кој не стигна и изврна на последната должина, и после кој моравме да абзелуваме во напрегледност и магла, со околу 7 јажиња абзел. Обид број два успешен, по стапките на големиот Комичи успеавме да се искачиме речиси до врвот на големата Чима Гранде на Лаваредо, тоа беше едно за мене едно сериозно искуство, прво нешто што ми текна штом слеговме, да им се јавам и честитам на Игор и Весна Талевски како први искачувачи на оваа насока од Македонија, како и на Зоран Мајсторски како втора наврска што ја водел оваа насока.

Абзлеите од големата кула на Лаваредо

Конечно насмевки за завршена работа на нашите лица

За жал немавме време да се препуштиме на уживање во успехот на искачената насока, следеше пат и преспивање во Cortina D’ Ampezzo, и утредента трансфер кон селото Бондо, Швајцарија, од каде што требаше да пристапиме кон Пиц Бадиле, со попатно преспивање во Болзано.
Утрото го искористивме за сушење на опремата после дождот на Лаваредо

За обидот три односно качувањето на Касин, и преостанатите неколку денови од нашето патување, ни требаа три денови, имавме на располагање два сончеви денови, третиот последен ден веќе во послепладневните часови имаше дожд.
Со оглед на нашиот наталожен замор, решивме дека ќе мора да пристапиме по дожд, за да имаме можност да го фатиме сончевиот период од 2 дена горе во домот, еден ден за одмор, адаптација (плус извидница кон насоката за да не ја повториме грешката од Vinatzer да влеземе во карпа која не сме ја виделе претходно), еден ден за качување на Пиц Бадиле со преспивање на врвот во бивак и еден последен ден за абзели и одстап. Иако звучи трврдоглаво, ова беше единствен начин да се фати прозорецот со добро време за обидот број три и насоката на Касин.
Еден ден после качувањето на Лаваредо, и еден ден пат до Швајцарија, мислевме дека ќе биде ‘walk in the park’ - прошетката по дождот низ прекрасната Швајцарска шума.
Стартот кон домот Capanna Sasc Furra

После ноќта во Болзано, и уште околу 6 часа возење до Бондо, Швајцарија, некаде околу 14 часот на пладне директ од кола тргнавме накај домот Capanna Sasc Fura под врвот Пиц Бадиле, по дожлдливо време и патека за пристап која трае 6 часа, натоварени со опрема за качување, бивак опрема и храна за три дена.


Дождот полека го зголемуваше интензитетот, за да прерасне во бура, која и не беше толку страшна покрај тоа што бевме целосно мокри, туку наидовме на реки и водопади кои требаше да ги минеме... и после две такви надојдени реки, едноставно не можевме да преминеме на другата страна во следните надојдени брзаци.
Мојот партнер Ангел, сакаше да се соблече и да се врзе со јаже, и онака како на филмовите да влезе во река, премине, направи мост, ги префлиме ранците и јас преку истото јаже преминам и продолжиме... оваа луда идеја можеби и ќе ја направевме и ќе успееше, но според она што го гледавме недалеку од истото место, не чекаа уште такви реки и водопади, а бевме на 3 часа од домот и пред стемнување, и можеби некоја од следните брзаци ќе не сопреше. Сфативме колку е сатот, и дека ова е најверојатно крајот на обидот број 3, и дека ако се вратиме тоа е тоа и дека нема време за повторно качување, и следи враќање дома во Македонија.
Иако не многу среќни, притиснати од студот и дождот, брзо донесовме таква одлука за повлекуваање од насоката Касин на северната страна на Пиц Бадиле, уште пред и да стигнеме до карпата.

Моментот пред повлекувањето на Пиц Бадиле

Ангел денес, три дена после ова повлекување, сеуште ги чувствува симптомите и болеста од неколкократното изложување на силен дожд и студ во минатите 7 дена, и поради тоа не жалиме за ова 'објективно' повлекување.
Што да речам, многу научивме од ова патување и дефинитивно сме побогати за искуство кое не може на друг начин да се спечали. Повеќето од работите што ги научивме се како не треба, од проектот три големи класики во Доломитите и Алпите се повлекуваме со резултат 2:1 за планината. Со оглед на условите, и за овој резултат сме среќни, секако малку тажни за испуштените прилики.
Ќе остане голема горчина и желба да се поправи резултатот, сепак планината останува таму за нови авантури. Иако знаеме дека објективните причини  и планината наспроти нас на мегданот е доволно да бидеме среќни и со овој резултат, сепак...

Голема благодарност до колегите во Македонската Алпинстичка федерација поради вербата во нашата идеја, подршката што ни ја дадоа, логистиката и одлуката да се покрие финансиски патувањето во Италија и Швајацарија.


Дел од траверсот со обезбедени ферати и скали кои минуваат низ карпестиот терен, а на кој паѓаа водпади од надојдените води.


Утринските гледки 

Првиот дел од карпата под Мармолада

Одстапот/траверсот од насоката Комичи на Лаваредо, 

Ќесете за храна на Ангел, покрај протеин баров и гелови, појачано со свежа пиперка!

Ангел во насоката Комичи


Поглед од насоката Комичи на Лаваредо

На стартот на Комичи на Лаваредо

Ангел во втората должина на Vinatzer/Messner 

Прекрасното мало село Бондо, Швајцарија, под врвот Пиц Бадиле

Повлекувањето (абзел) на Vinatzer/Messner

Насмевки на првата 6ка после интензивниот дел на насоката Комичи, Лаваредо

Wednesday, April 3, 2019

Нова првенствена насока во Демир Капија - "Вардар Директ" V/VI+


Жолтата линија е Вардар Директ, црвената е Доручек без ребро, сината Тријатели

          Требаше Вардар да се повлече, и да овозможи пристап по земја, за да конечно успеам да направам обид за првенствено качување во кањонот на Демир Капија.
Насоката која ја качувавме со партнерот Ангел Куртелов се наоѓа на 'другиот дел' ако карпата ја поделиме на два големи дела, со паркингот од тунелот во средина. Штом паркираме и тргаме кон Вардар, наместо вообичаено кон повеќето алпинистички насоки во десно, вртиме во лево кон еден огромен дел од карпата, кој досега има само неколку алпинистички насоки, на самиот почеток.

Таму веќе имав два обида, еднаш со Христо Ежовски и вториот пат со Маја Мухиќ, но едноставно не можевме да пристапиме. Пристапот кога е надојден Вардар подразбира траверс од две јажиња, околу 120 метри траверс со оцена 4+/-  и притоа поставување сопствено обезбедувaње. Најмногу стигнав 60 метри вториот пат со Маја.


          Сега силум природни прилики и неприлики, Вардар е повлечен и можеше да се пријде пеш, со исклучок на неколку метри каде што требаше да изгазиме вода. Овој трет обид го имавме со Ангел Куртелов. Знаев дека нема да има изговори сега штом стигнавме до карпата и дека ќе мора да се качи очигледната линија.

Во жлебот на првата должина, некаде на средина пред пукнатината.
          Почнува во изразен жлеб, од лево мазна плоча со црн мов а од десно столб или гребен. Жлебот од далеку личи на пукнатина која ја всушност ја нема, се до средината кога се појавува пукнатина која следи се до искачувањето на столбот каде е и првото сидриште од два клина и еден чок (имаме оставена црна солидно закована кајла).

Ангел, излегува од првата должина на полицата каде имавме сидриште

          Тежината е прифатлива, оцена до некоја комотна 5ка,  кон средината на 30тина метри следи превис, кој е голема превисеста пукнатина, под него заковавме клин и тој сеуште е таму. Пукнатината и превисот иако изгледаат грандиозно, се поминуваат сигурно и многу логично, дилферски се држи пукнатината во твое десно, а со нозете на триење во плочата. Тука следуваат многу убави солидни движења кои едноставно радуваат, веројатно најубавиот дел од насоката е тоа.

          Втората должина оди благо во десно и заобиколуваме плочест и целосно мазен дел од околу 25 метри до второто сидриште на дрво. Не многу тежок терен, но малку точки за обезбедување и бара голема концентрација.

Втората должина, која малку скршнува од директната линија кон дрвото.
Втората должина, која малку скршнува од директната линија кон дрвото.
          Третата должина како што почнува нагоре веднаш се забележува драстично потежок терен, кој полека се враќа во Лево, за да надвисне вертикално точно над првата должина.



Над нас превис, лево мазна плоча на која требаше да се префлиме без места за стоење и држење, само триење..

          После 5 точки од кои 2 клина заковани во превис (висеа надолу и не им верував :) ), наидовме на првиот тврд орев или загатка. На ова место карпата полека станува превис, и логично е да се оди кон нешто налик пукнатина, односно горе превисот како мало таванче и долу под пукнатината налегната сосема мазна плоча со црн мов и ништо за држење стоење. Оваа загатка ни одзеде повеќе од еден час време да ја решиме.
          После повеќе варијанти успеавме (висејќи на двата клинови забиени во превисот) и многу мирно залепени и налегнати  на мазната карпа со црн мов да траверсираме два метри во лево, да го избегнеме превисот но да заглавиме сред плоча. Сред плочата благодарение на тоа што поставивме една кука, успеавме да вратиме дел од самодовербата и да забиеме два клинови малку погоре, по што со неколку многу деликатни движења (јас си ги нарекувам како да одиш по јајца) се успева да се излезе од превисот и да се продолжи во другиот дел од жлебот, или пукнатината која всушност ја нема ниту горе.
Конечно после час, или час ипол борба излеговме над превисот и плочата која веројатно е најкомплексниот детал од насоката.
          Жлебот е повторно многу широк, нема место за главење тело, раце, прсти френдови или чокови, покрај нас имаме столб од десно, и мазна плоча од лево.
Ова качување до следното сидриште по ваков терен и со ист интензитет трае 60 метри, и ни требаа околу два ипол часа (за водењето) да го минеме. Во должината употребивме сет френдови, скоро цел сет чокови, сет хексови, две куки, и 8 или 9 клинови (кои ги оставивме во карпата).
Оваа должина не исцрпи тотално, особено мене, и на третото сидриште стигнав само со еден френд на појас и алатка за обезбедување.
По ова следуваше уште една – последната должина од 40 метри по гребенот кој надвиснуваше над нас од самот почеток во насоката.

Веќе високо во третата должина, Ангел се приближува кон третото висечко сидриште.
Веќе високо во третата должина, Ангел се приближува кон третото висечко сидриште.

Веќе високо во третата должина, Ангел се приближува кон третото висечко сидриште.
           Тоа што е добро и лесно во насоката е ориентацијата односно каде треба да се движиш (во случај да сакаш да напредуваш само право, зашто имаше излези во десно, кои можеби беа полесни или потешки). Точки за обезбедување имаше, но сепак не многу, затоа и не се осмеливме на сидриште во таа трета должина и ги теравме оптимално 60те метри од јажето, инензитетот на третата должина направи да не исцрпи целосно, особен психички, не го очекувавме тоа. Можеби малку повеќе мислевме дека ќе има пукнатина во која ќе си ‘играме’ со големите френдови и хексови. 

Искуство подеднакво убаво и стресно, наша прва заедничка насока, дел од проект во кој ќе следат уште многу нови.


Со сеуште не средени 'стомаци' од качувањето, ова е нашето мислење за спецификацијата на насоката: 

Локалитет: Демир Капија,
Качувачи: Ангел Куртелов и Александар Зарапчиев 30.03.2019
Име: Вардар Диркет
Оцена: V/VI+
Должина: 4 должини, 180 метри +/- 
Потребна опрема: Сет френдови, сет чокови, хексови, барем 15 гуртни и карабинери. Време на прво искачување: Околу 6 часа. Поглед на линијата со исцртана скица:


Поглед кон картата од Вардар


Thursday, August 30, 2018

Нова насока во кањонот Матка - "Лего" 4-/6+

          Долго време сакав да качам нова првенствена насока на Матка. И конечно после 3 обиди на две различни карпи на Матка, од кои два обида токму на оваа линија успеав да искачам нешто.

Карпата видена од пешачката патека покрај езерото. Искачената линија обележана со црвено.

          Се работи за карпа подлабоко во кањонот кон пештерата Врело, од левата страна на езерото и потребно е да се пристапи со чамец. Локалните ја препознаваат по местото кое го нарекуваат Козарево, кое следи веднаш после карпата и каде сега се наоѓа една викендичка. Се забележува од спротивната страна на езерото, и кога се поминува низ преминот со дупка во карпа, ако се оди по пешачката патека покрај езерото.

Розевата е линијата на движење нагоре, жолтата краткиот отстап и абзелите.

          Маркантна е и лесно забележлива ако се возите со чамец или веслате кајак, има облик на пирамида, или триаголник. Под карпата се забележува убаво формата, вертикалната изложеност, како и интересните детали во горниот дел од карпата. Доста е обрасната со вегетација, на неколку места прави малку лажен изглед како да се оди по трева. Има многу не само расклатени, туку блокови кои само си седат еден врз друг, од најмали до огромни како автомобил. Верувам дека возможно е целосно да се исчисти рутата, да нема вегетација и да се отстрани се што е вишок расклатени камења.
Особено е интересен стартот на насоката,  изводлив е само од чамец, нема друг начин да се пристапи до карпата.

Првиот обид го имав со мојот партнер Елена Диновска на 25 август 2016та. Тогаш веславме сами со кајче кое го 'усидривме' на почетокот на рутата и тоа служеше како прво сидриште од каде што тргнавме и во кое што директно абзелувавме после првиот неуспешен обид.

Нашиот превоз и сидриште во првиот обид.
          При овој прв неуспешен обид, двајцата стигнавме до првото сидриште во една должина од јаже (сегашното сидриште број 2), јас успеав да стигнам до сегашното сидриште број 3 (полицата и траверсот на сегашната насока) каде што веќе ме имаше фатено темница, и едноставно не можев да го најдам решението во темница, поточно 'не ми држеше' :).

Елена пред првото сидриште во првиот обид.

          Се сеќавам дека тој прв пат се движевме брзо и сигурно, за разлика од следните два пати. Јас имав два абзели, а Елена само еден, директ во чамецот кој беше усидрен во езерото на почетокот на насоката. Многу интересно, педантно и практично.

Од првиот обид со Елена, абзел - директ во кајче.

          Вториот обид го имавме повторно со Елена Диновска, на 30 април 2017, ден кој навестуваше дожд, но сепак решивме да се обидеме. Тогаш имавме приватен превоз од нашиот добар пријател Исмаил, човекот кој ги менаџира туристичките чамци во кањонот Матка.

Превозот од вториот обид со нашиот пријател Исмаил.
          Тој не чекаше да се качиме малку на карпата, направиме прво сидриште веднаш над езерото па не остави да качуваме... со договор да се врати да не земе штом завршиме, и да не проверува од време на време. Овој пат, стигнавме двајцата само до првото сидриште бидејќи не фати дожд (сега второ сидриште), од каде што направивме абзел двајцата.

          Со Хекуран Зекири, тргнавме од чамец директно, искачив 15 тина метри и направив сидриште од каде што тргнавме двајцата. Чамецот беше потребен само 5-10 мин додека го искачиме тој прв дел - првата должина од 15тина метри и оцена околу 4-. Додека патувавме ја спремивме опремата и јажињата.
Имавме сет френдови, два сета чокови, сет хексови, две Руски куки, и 6 клинови, замки и карабинерчиња. Навидум многу опрема, но третото, особено четвртото јаже си изеде речиси се па го оправда носењето толку парчиња.

          Втората должина почнува по лесен терен малку во лево, се заобиколува едно дрво, и се излага на полица која ако се следи оди до левиот раб на карпата, или се влага директно после дрвото нагоре во жлеб, кој има оцена околу 4+ со малку точки за обезбедување (првиот интересен детал). Тука искористив два стопери - чокови, френд 0.5 и една кука. Нагоре станува малку полесно за повторно да се влезе во еден изразен превис но прилично лесен со големи и здрави фаќалишта, по што повторно се оди малку во лево во лесен и искршен терен (доста ронливо во овој дел), за кога ќе се дојде на најизразената линија од левата страна на карпата да почне да се качува кон десно, преку една полица со трева на неа и неколку скококви (има пукнатини во кои влагаат само најголеми хексови или френдови 5-7 број) до првото сидриште каде има големо здраво дрво, и каде што почнува пукнатината од третата должина која исто може да се употреби за правење сидриште.

Пред третото сидриште, тревестиот дел и мал траверс во десно.

          Хекуран требаше да ја води оваа должина, јас ја имав минато 2 пати и иако по оцена не е многу тешка, според мене е исклучтелно комплексна со немање многу опции за здрави точки наспроти голема ронливост. Предложив да ја водам јас оваа, а тој третата, иако потешка но барем со поквалитетна карпа.

Третата должина е убедливо најтешка, компактна карпа и сосема различен терен од се друго на насоката. Почнува во широка вертикална пукнатина, која натежнува во лево, а во лево има плоча без ништо за држење и застанување. Функционира само главење патики во пукнатината, а нагоре како што се шири главење цели нозе и тупаници.

Десно од 'широката пукнатина' имаше потенка, која можеше да се задржи само на почетокот, Хекуран се обидуваше во многу обиди да излезе над пукнатината и однадвор да помине наместо да се глави во пукнатината, но постојано натежнуваше во лево кон мазната плоча.

          Хекуран почна на третата должина, стави две солидни точки, се издигна нагоре високо, каде што веќе немаше можност да се стават нови точки, и беше потребно главење тело уште некој метар погоре за да се дојде до првите места каде може да се осигура.
Заедно заклучивме дека можеби е побезбедно да се се врати, за да се обидам јас, зашто веќе два пати претходно бев на карпата.

Обиди да се најде соодветна големина на чок/френд за обезбедување.
          Во горниот дел од пукнатината може да се пикне цело тело, таму е најтешкиот детал кој според мојот "stress level" таму тој ден, ќе речев е со оцена 7, но ајде да се соземам и да претпоставам дека претерувам и не е повеќе од 6+, туку е само со многу оскудни места за точки за обезбедувње. Широко е за да се напредува со главење нозе/раце, нема стојалишта (нагоре станува и подлабока) и излезот од тоа е превисест, и како што спомнав малку натежнува во лево кон таа мазна плоча.
Иако реков ова е нај компактна должина сепак има и тука блокчиња кои мрдаат, па стресот е голем. Параноично на излезот од превисот ставив 3/4 чока, две гуртни како на запчиња закачени и еден френд. После излезот од превисот и од широката пукнатина, следи 10 метри експониран терен без многу можност за точки и да заврши во широка и мазна рампа, тука е полесен терен но сепак некако несигурно и сакаш да го минеш брзо овој дел. На крајот од рампата, се преминува малку во десно преку една убава и солидна пукнатина оцена мислам околу 5+, неколку прекрасни движења, па скок и повторно незгоден и мазен превис, оцена околу 5 преку кој се доаѓа до третото сидриште на полица, кое беше направено од чок, хекс и делумно од дрвото.

Излезот од пукнатината во третата должина, односно ронливиот дел кој след пред рампата.

Хекуран во третата должина, втората пократка пукантина после рампата.
          Четвртата должина почнува, над оваа полица има превисест рамен дел, личи како да има пукнатина во средината, но во која неможе ни клин да влезе директ нагоре, така се обидував и првиот пат и сега, но едностанво не можев да се кренам, уште помалку да ставам солидно обезбедување, ќор сокак. По тоа пробав неколку метри во лево, има убав терен нагоре, изгледа супер многу компактна карпа, но без видливи точки за клин, чок, френд. Треба доста психа да се мрднеш едно 4-5 метри во лево, па да се кренеш уште едно 3/4 метри над сидриштето, па можеби да следи нешто подобро :). Возможно е, и изгледа убаво, ама не се чуствував тој ден спремен за такво нешто, каде што еден пад ќе ме фрлеше накај Врело. Ќор сокак број два.

Во обид да најдам излез од левата страна.
          Па трета мајка, се вратив назад до сиддриштето, тргнав во десно траверсирајќи, каде успеав да закачам две куки, па да продолжам уште 2 метри во траверс, да забијам клин (единствениот оставен во насоката) и да добијам малку самодоверба за да продолжам уште неколку метри во траверсот десно, по што следи превис, но со две три здрави точки френд/чок и нагоре веќе да излезам од тој вертикален дел. И низ неколку скокови од огромни блокови со широки  пукнатини, 20тина метри погоре до последното и 4то сидриште.
Веќе на излезот од траверсот во четвртатат должина, се гледаат двете поставени куки и единствениот останат клин.

          Иако пукнатината е несомнено потешка од се друго, Хекуран рече дека како втор овој траверс било хорор да се оди, и верувам дека е така за вториот кој ќе следи, и се согласувам дека тука во следна прилика ќе биде добро да се остават повеќе клинови, зашто нема можност за друг вид на обезбедување.

          Последното сидриште е на голем камен/карпа, со две големи замки. Првата идеја ни беше да го искачиме целиот гребен кој прво над насоката е лесен и речиси рамен, а после следат некои големи скокови па и карпи од по 20тина метри за искачување, и да излеземе некаде кај селото Света петка, па преку Трло, Шишевски да се вратиме назад. Мислам дека е убаво ако се има време да се извиди тој дел, 'таму горе' се отворија многу нови карпи, кои не се забележуваат од езерото, па добро е да се разгледа. Сепак прегазени од времето се вративме со абзел.

На последното 4то сидриште.
          Од последното сидриште малку се спуштивме во лево на карпата, направивме абзел на едно големо дрво. Возможно е и на карпата од последното сидриште, но сметавме дека е подобро за јажето на овој начин. Следеше еден голем абзел до второто сидриште, на полицата, долг околу 50/55 метри. Од второто сидриште уште еден голем абзел околу 45 метри. и на Крај уште еден Абзел од 15тина метри до самииот чамец.

Насоката решивме да се вика "Лего", при опишувањето на теренот на повеќе наврати несвесно го употребивме тој термин, дека има различни фрагменти наредени како лего коцки една врз друга.
А локалитетот, доколу не постои некој топоним веќе, мислиме дека е интересно да се нарекува "Козарева Пирамида."

Грубо сметаме дека насоката со движењто лево / десно добива должина од околу 120 метри +/-. Следен пат ќе обрнеме повеќе внимание на овие детали.

          Теренот, ронлив, со земја, вегетација трева/грмушки и по некое дрво. Многу расклатени блокови, многу ѓубре од паднати карпи. Мислам дека може се тоа да се исчисти, и од земја, вегетација и од расклатени блокови. Насокава може да биде сосема безбедна. Си бара само еднодневна акција на буткање блокови и чистиње од вегетација.
Сепак многу убаво чуство за качување, со погледот надолу кој завршува веднаш во вода, во тишина, далеку од луѓе и бучавата ресторанот, и од вообичаените мајмунски крици кои се почесто ги слушаме од туристите кои се движат околу ресторанот на Матка под Отмаровата карпа.

Ќе бидам среќен некој да ја повтори, да каже како било, јас сум премногу субјективен, можеби грешам за нешто околу оцената или теренот. Но сигурно не грешам,кога велам дека е вредна за да се проба и нуди добар предизвик и забава. На истава карпа има од десната страна по убава линија, видлива пукнатина од долу до средина, за после да почне да преоѓа во лево, со голема пукнатина под еден превис, обоена е жолто, неможе да се утне. Ова ми е следна идеја, но сепак, не се лутам ако некој ja проба пред мене :).

Локалитет: Козрева Пирамида,
Први искачувачи: Хекуран Зекири и Александар Зарапчиев, 28.08.2018
Име на насока: Лего
Оцена: 4-/6+
Должина: 4 должини, 120 +/- метри
Потребна опрема: Сет френдови, сет чокови, 10 клинови, многу гуртни и карабинери.
Времетраење на првото искачување: 5 часа и 30 минути.

Скица од насоката:

Доколку некому е потрбна, ќе ја доставам во висока рез.