Обновена болдер вежбалната БолдерЧе

   
          Добри вести за качувачката заедница и за сите оние кои во последно време се интересираат за качување карпи, алпинизам, спортско качување или едноставно за тренинг на забавен начин. Веќе речиси една година функционира приватна вежбална Болдерче која се наоѓа на саем. За прв пат на заедницата и понуди термини за тренинг секој ден - во секое време.
Мене лично ми е многу важно да не бидам ограничен со термин, и уште повеќе местото каде би го поминал тренингот да е опуштено во пријателска атмосфера, ..што да правам никогаш не сум го сфатил сериозно тренингот иако знам колку е важен. Очекувам сериозен личен напредок на тело-дух план во оваа вежбална :).
          За повеќе информации околу вежбалната и условите за користење може да го контактирате Томи.

Имам само неколку ( за жал не толку добри ) фотографии, поубави нареден пат.

соблекувална

ходник кон соблекувална, соблекувална, место за набљудување додека други качуваат..

#KraliMarkoultratrails2014

          Поминаа 8 денови од оваа трка Krali Marko Trails. Минатата недела во Прилеп, односно околината на Прилеп, Маркови кули... се одржа трета година по ред ваква трка (мислам трета). Јас прв пат дознав за овој настан преку презентацијата на Трајче Панковски (директор на трката КМУТ) и Жикица Ивановски (вторпласираниот на трката на 64 км) која овие двајца ја имаа на ЕХО фестивалот на планински филмови во 2012та година. Тие тогаш имаа многу инспиративна презентација поврзана со нивното учество на Lavaredo ultra trail.. За мене беше дефинитивно многу инспиративна презентација, почнав постудиозно да ги следам нивните трки, настани, нивнатата работа за која на повеќе наврати споменував ја сметам за една од најактивните во оваа наша 'планинарска' заедница. Како што читав за нивните успеси и локални во Македонија трки, се повеќе добивав желба и јас да се испробам на тоа поле. Си поставив цел - да истрчам некоја од поголемите трки на КМУТ. Но желбата за 'испробување не беше онаква - натпреварувачка иако и тој жар проработе, туку ете таа моја поддршка на овој и нему сличните настани да ја подржам со мое учество/присуство. Убаво е да се види повеќе натпреварувачи/волонтери па и публика.

последни припреми пред стартот

           Не тренирав многу, но желбата си тлееше, на оваа трка претходеше една помала планинска трка - "BM Trail 2014" - од село Белчица до врвот Меденица и назад за која веќе пишував. И таму трчав со мојот пријател Ангел Куртелов, побратим по планинско трчање, алпинизам и страст за сок од јачмен. Тогаш поминавме убаво, иако често сме на планина и двајцата за прв пат тоа го направивме брзо, кај можевме со трчање без товар и со бркање време. После оваа трка следеа неколку лесни тренинзи на Водно, нагоре, наоколу и надолу. Ниту еден не беше многу долг, обично беа 10/15 км. Имав еден убав тренинг на Водно некаде околу 5ти септември, истрчав околу 40 км со висинска разлика 1500 и со тоа го кренав мојот праг од претходно најдолго истрчаните 25 км на Беличица-Меденица. Половина пат врнеше, ме фати темница (од врв надолу) а немав челна лампа. Завршив едвај со силни болки во колената и стапалата. Во споредба со КМУТ тоа беа 24 км помалку, со дупло помалку искачување. Воедно (силум прилике поради отсуство од Мк) тоа беше мојот последен тренинг пред Прилеп. Но некако си мислев, сум надминал 40ка, сега следниот пат би требало да ми биде полесно. Не?! :)
          НЕ! Нема да биде полесно следниот пат, уште повеќе НЕ ако не сум тренирал помеѓу. Но тоа е што е. За жал (за жал зашто паднав пред 'материјалното') единствено поле на кое работев во тие последни 30тина дена е што си купив нови патики за трчањето, толку нови што трчав со нив прв пат на КМУТ, веројатно клучна грешка во низата грешки... Веројатно нови не-разгазени патики болат повеќе кога ги носиш долго, онака без паузи и интервали помеѓу тренингот. :) Дел од многуте грешки, ќе се обидам да ги наведам сите, за да можеби му користат на некој вжештен во главата новајлија како мене во иднина.

          Но секако, како и досега блоговите кои ги читав за истава трка, и овој почнува да станува ултра долг, а како сеуште да не сум ни почнал да пишувам се чувствувам, веројатно поради тоа што импресиите од трката се ултра големи и ултра убави. Измешани чувства измешан текст. Незнам од каде да почнам, крајот, почетокот, средината, кризите и болките, неизмерната радост да се заврши ваква трка, перфектната организација... Да добрата организацијата е она парче, кое после моментот на лично задоволство да се помине низ оваа трка е најдоброто нешто, што забележувам и сите останати го доживеаа на овој начин. Перфектна организиација, одлично маркирана патека (враќањето во темница накај Трескавец се чинеше како на супер модерен автопат), доволно точки за освежување, волонтери за кои искоментирав дека ниту за пари и дневници не го прават ова луѓе толку добро и посветено.

еден од многуте виновници за добрата огранизација и добра маркација е Жикица, мој фаворит и морален победник, волонтер, организитор,.. тркач со освоено второ место на 64 км :)

           Приметувам дека кружам, кружaм и никако за трката да зборам, за мојата трка :). Ќе се обидам на кратко да објаснам што се случуваше таму, за што и за каков вид на трка се работи. Планинско трчање - трчање по земја, низ шуми, ливади, карпи, камење, прекрасен терен, уживанција. Единствено не-уживанција е што кога брзаш низ овој терен станува тешко. Ултра маратон зашто го надминува оној класичниот маратон од 42км, кој го среќаваме во Атлетиката. Овој 64 километарски ултра маратон е мал ултра маратон, постојат доста подолги и потешки. Дополнителна тежина претставува искачувањето, на оваа трка тоа беше 3000 метри надморска височина, значи сме искачиле од 0 до 3000 во текот на трката. Трката почна во населба Варош во Прилеп во 08:00, па искачување накај Трескавец, па од таму спуштање до село Дабница и езерото, па благо искачување до Плетвар, па многу стрмно искачување до врв Козјак, па стрмно техничко спуштање, па трчање благо угоре/удоле низ планина (фантастичен дел), па досадно рамно назад до езерото, па нагоре накај Трескавец, па назад надолу кон Варош.

висинскиот профил на патеката

          За мене оваа трка траеше 13 часа, да колку што беше лимитот на трката :), бев последен (пресреќен што завршив исто како да сум прв). Со побратимот Ангел тргнавме премногу лабаво, со план да штедиме енергија до првото искачување и надолу да забрзаме. Тргнавме премногу споро, веројатно 30 минути не чини тоа 'споро'.

лека полека кон првата софра, муабет...

на половина патека кај 'диско топката', 30 км на врвот Крстец или Козјак.. после стрмното искачување

          Незнам дали успеавме да заштедивме енергија,  јас како и да е тотално искризирав уште на втората точка која е 18 км. Пред Езерото веќе почнаа болки во колена, стапала, листови, препони.. Болките траеа цела трка, буквално цела трка со места каде беа многу големи со куцање додека се движев, за пак чудо на места малку да пушта и да можам да се движам брзо. Чудно или можеби не за искусните, на угорнините се движев многу брзо и без болки, надолу потешко, за на рамно најтешко. Деловите кои треба да се трчаат повеќето ги пешачев, или делумно ги пешачев. Очекував болки и еве уште една од грешките во долгата низа - тоа што не земав апчиња за болка. Ги користев геловите од Натусана кои помагаа за кратко, користев гелови за енергија кои помагаа по малку, повеќе во последната угорнина до Трескавец. На третата точка веќе имав веројатно милион пати помислено да се откажам, поради болка, или нервоза што дозволив да биде вака, поради тоа што го кочев Ангел кој иако беше во одлична форма беше покрај мене и ме бодреше наместо да брка убаво време и да ужива трчајки. Но токму ова негово бодрење, во најголемата моја криза, во пред последниот лимит кај езерото кој беше продолжен 15тина минути повеќе. До кој дојдовме во последната минута, и покрај упатството на волонтерот да се откажеме, некако собрав сила да се обидам да му возвратам на Ангел и да пробам да ја завршам трката поради него. Искрено во тој момент мислев дека тое е невозможно, дека дури можеби правиме грешка и беља што тргаме касно во дел кој не е лесен, пред стемнување со серизни проблеми во нозете за мене.
          Во тој дел после езерото следи убава борова шума, па благо искачување со симнување кон еден дол па многу стрмно искачување кон Трескавец. За чудо ова последно искачување го одев како најбрза моја делница, Ангел не можеше да ме стигне (само во овој момент :) ), чудо или тоа беа двата гелови кои ги кркнав незнам :). Но чудо како чудо, пак почнаа болки пред Трескавец, па последните 15 минути едвај движев, на места Ангел ми помагаше да поминам преку препреки, куцав како со скршена нога. Тука дигнавме раце, рековме тоа е тоа, да стигнеме и видиме што понатаму и како ќе се вратиме. Наидовме на весела и располжена освежителна точка - екипа. Наместо да ни укажат дека касниме, тие веднаш се впуштаија во нудење храна/пијалок бодрење итн.. ова малку ме пресече. Пак решив да се обидам понатаму со мотивите како и претходно, побарав за прв пат лекови, и земав две апчиња аналгин иако побарав 4 но не ми дозволија да испијам толку :), испив магнезиум, (кока кола не сум испил  толку од родендените во основно школо) и тргнавме да ја завршиме последната делница, наводно лесен пат удолу. Тука гласно размислував и спомнав дека можеби ја правиме последната и најголема грешка што тргаме касно со таква моја повреда и болка. Трпев, пешачевме многу брзо по што веројатно аналгинот проработе, почнав да трчам и речиси целата делница ја трчавме. Веројатно и единствената делница која ја поминавме со 'планинско трчање' наместо со 'планинско пешачење'. Цело време гледавме групи кои привршуваат пред нас во далечината забележувајки ги нивните лампи. Забележавме и дека некој сигнализира со лампа за правецот и знаевме дека сме близу. Брзавме тука како да нема утре, барем јас така се чувствував зашто не знаев кога ќе дојде делот со боли-и нема трчање туку болно пешачење. Воедно го бркавме и крајот на трката односно временскиот лимит, после кој ќе бевме дискфалификувани. Низ последните метри пред целта ни се приклучија деца кои трчаа со нас, се степаа по пат за кој да оди прв, на целта не пречкаа нашите пријатели, охрабрувајќи не и се друго понатаму е историја :). Влеговме на целта, задолжениот за мерење на времето ни го побара чипот, во меѓу време почнал концерт со гласна рок музика, пријателите дојдоа околу нас, аплауз, ни ставаат медали, ми даваат алва, сендвичи, вода, блицови фрштат, честито, честото, си викам ова вистина ли е или лежам без свест и сонувам на Маркови кули :)... жива вистина, успеавме да завршивме живи здрави (ок, јас не толку здрав).

радост

          Еве 8ми ден сеуште закрепнувам, болки во препони, колена и стапала, но веќе не велам дека 'никогаш веќе нема да го направам ова', иако признавам дека го кажав неколку стотини пати за време на трката. Признавам и пцувев повеќе од обично. Се исрцпив како никој пат досега, се надминав како никој пат досега, и иако верувам дека правам кул работи низ планините од време на време, се исполнив како никогаш до сега. Ние истрчавме, но огромна огромна благодарност до организаторот на трката што овозможи вакво искуство, што не инспирираше низ годиниве да се пријавиме, тренираме, за на крај да завршиме една ваква трка. Видов тркачи кои не истрчале полу-маратон, тренирале година дена а имаа импресивни резултати, па оној кој сака да види за што зборувам тука, има една цела година за спремање до следниот КМУТ. :)

:)

Планинска трка од село Белчица до врвот Меденица и назад "BM Trail 2014"

          Трчањето во нашиов крај а богами и низ светов станува се повеќе популарно. Кај нас можам да го приметам тоа од гужвата на кеј, новите неформални групи за трчање.. резултатите на некои од атлетичарите, Скопскиот маратон, а на мој најголем мерак - планинското трчање.

          Веќе неколку години ги приметувам овие маратонци, тркачи кои се тркаат во главно по планини, на мали кратки но крајно тешки и напорни трки (пример Церипашина вертикал километар) или доста долги трки, маратони или ултра маратони.. како оној најпознатиот во Прилеп КМУТ. И морам да признаам дека овие момци, планински тркачи, маратонци или ултра маратонци се моите outdoor херои во моментов во 'маше маало'. Некако неможам да останам рамнодушен на нивната сила, издржливост и ентузијазам да го градат успешно овој спорт во Македонија. Од неодамна има и ново здружение кое меѓу другите дејности најповеќе е посветено на овој спорт.. TREX, кое воедно ги зема најголемите заслуги според мене за развојот на овој спорт. Многу тренинзи, трки, искачувања на планина, едноставно ги има секаде овие TREX момци. 

          Пред три години на фестивалот за планински филмови ЕХО, имав прилика да ја видам презентацијата на Трајче Панковски и Жикица Ивановски - ултра маратонци кои ни го претставија спортот и нивното тогашно учество на најпознатата трка од ваков вид во светот, Lavaredo ultra trail која се случува низ Италијанските Доломити. Трајче тогаш на таа презентација, на духовит начин, обидувајќи се да допре до нас обичните луѓе рече " Идевме многу често на планина, сакавме да шетаме, и брзавме да стигнеме и видиме што повеќе убави места , па почнавме да трчаме.." Од тогаш ми остана желба, мојот придонес кон оваа активност да го направам со тоа што ќе учествувам на една ваква трка. Давав подршка на се што прават, но сметав дека тоа ќе биде моја најголема подршка да земам стартно бројче и да се пробам на една од овие трки.

Алпинистичко-велосипедската четворка.
Јас , Ангел Куртелов , Тања Пенева , Лазе Здравев.

          И конечно после три години тоа се случи, ја истрчав мојата прва планинска трка рамо до рамо со овие луѓе, "Луѓе како нас" на кои им се восхитувам во нивната посветеност. Не многу долга трка, 24 км со искачување надморска височина од околу 1300 метри, која за мене траеше 4:30 часа. После една истрчана ваква трка можам да кажам дека не е се само во силата, или кондицијата оделно, ниту само во менаџментот каде колку да потрошиш, туку е се заедно во сите овие нешта комбинирано и зачинето со уште неколку фактори, и пред се со силна воља да се даде од себе најмногу кога е најтешко. И тоа, ова е реалитивно кратка и не многу тешка трка. Еве со еден не стручен јазик се обидувам да го објаснам моето видување на планинското трчање. Сигурно ќе ја дадам мојата подршка и на уште некоја трка, иако прво нешто што го кажав штом завршив е дека е многу тешко. Но секако пред се е убаво, навистина специјално нешто е да трчаш во тие предели и да видиш толку многу наеднаш, а при тоа со секој направен чекор да знаеш дека се себе-надминуваш.

          Можеби наредната трка наместо 50-тина тркачи ќе има 150, и тоа ќе биде троструко поубава гледка за сите таму. :)

Повеќе слики и текст напишан од организаторите можете да видите и прочитате тука.

Колку и да се чини едоставно, но спушатњето не е толку лесно, бара многу повеќе концентрација и силни нозе за да не се дојде до повреда.

Некаде 20 минути пред врвот Меденица, ја пресретнавме водечката група која веќе се враќаше назад.

Да, си подскокнувавме од радост дека сме стигнале до половина, врвот Меденица, и сега одиме назад кон село Белчица, незнаејќи дека не чекаат уште неколку сурови угорнини + 14 км до зоната на комфрот и студена вода. :)

фотографии:
Лазе Здравев
Елена Диновска
Александар Зарапчиев

Кавала\Ираклица // Олимп // Метеори

          

          Што да се спомне каже повеќе за Грција.. Сигурно има многу но за мене познато е само узото, убавото море, многу убави острови, Самотраки Денс фестивал :), фамилијарни одмори на Халкидики, маслинки, маслинов, и не многу повеќе од тоа.
          Бев среќен минатата недела за кратко време да имам кратка екскурзија низ неколку различни места во Грција. Прво на море во Кавала, односно Нова Ираклица, па горе кај боговите на Олимп и на крај близу Марс на Метеори

Плажата каде бевме сместени малку подалеку од Ираклица

Пристапот кон карпите кој трае 10 минути

          Во Ираклица отидовме повеќе од причина да се сретнеме со наши добри пријатели од Бугарија, качувачи кои таму често ги поминуваат викендите на убава осамена плажа со многу кратки спортски насоки во близина кои се во сенка речиси цел ден. Преубава изолирана плажа, сонце од рано, и многу компактна квалитетна карпа на 10 минути растојание. Некој имаше критики за многу одалечените клинови во карпата, но нам не ни пречеше, некогаш е убаво да се испотиш и од малку страв наместо од тежина :). Доста од насоките беа и по две должини, а имаше и многу линии и пукнатини неоклинчени и оставени за качување традиционално во чист стил. Ние пробавме две од традиционалните.

На една од насоките кои ги качивме традиционално односно во чист стил

На насоката Alexandroz, според тамошните, ова било првата тешка насока на овој локалитет направена пред 30 години од страна на некои Француски качувач.

Кирец во обид да ја качи традиционално насоката Армагедон

          Четири денови море и качување и решивме дека ни е доволно па отидовме да си ги оладиме главите на Олимп. Димитрис, локален Грк кој го запознавме во Ираклица ни објасни за убаво место за кампување на Олимп, близу до вода и задскриено од луѓе. Таму го направивме нашиот камп. Искачувањето го почнавме од Приони - 1100 метри, до каде се стига со кола. Од таму до првиот планинарски дом на 2100 патека која ја качивме за 2 часа, па после мала пауза кон круната на Олимп. Ги искачивме врвовите Скала, Митикас - 2918 метри и највисокиот кон кој се приоѓа по малку експониран карпест дел.

поглед кон врвот Митикас

И покрај магијата на Егејското море, местото на боговите во Грчката митологија тотално не избезуми. Преубави гледки, не многу тешка патека и совршени временски услови за планинарење. Се спуштивме под врвот низ кулоарот кој е една од патеките за приод, па направивме мала прошетка под врвот Стефани и алпнистичките насоки кои се во тој дел на карпите.

кампот во шумата на Олимп, здравица со Грчко црвено вино и рижото.

Голем потенцијал за качување долги алпинистички насоки

Искачувањето на Митикас не е воопшто тешко, но на места експонирано и стрмно

Митикас 2918

Врвот Стефани со најголемит дел на алпинистички насоки во овој дел, каде има насока и Комичи.

После речиси целодневна прошетка се регенериравме во студена река и наздравивме со ладно пиво Mythos

          Две ноќевања во ладовина и на високо доволно не освежија и се упативме кон Метеори. Тоа чудно место на кое има манастири на високи камени столбови кои никнуваат од земја. Навистина невообичаено место. За жал немавме многу капацитет за да ги впиеме сите импресии после убаво поминато време на море и таков џин како Олимп, па на Метеори поминавме скромни три денови со една искачена насока на еден од столбовите. Велам скромни три денови зашто местото е посебно и таму има што да се прави и види. Се ориентиравме што да качуваме според стар Германски водич напишан во 80-тите. Малку беше тешко да се ориентираме и движиме. Имавме еден неуспешен обид да најдеме насока која сакавме да ја качуваме (одбрана поради тоа што е во сенка) зашто се најдовме во лавиринт од големи столбови кои не вртеа во круг. Комбинирано со топлото време тоа беше многу исцрпувачки.

          Вториот избор беше една класика на Метеори, насока од 9 должини и 250 метри Traumpfeiler или Pillar of dreams или по наше "Столб на соништа". Имавме многу слушнато за специфичноста на овие насоки на Метеори, многу раздалечени клинови меѓу кои нема многу простор за ставање сопствено обезбедување освен некои ретки места. Како облакодери од цемент и мали камчиња, црвсто и мазно соединети на кои тешко е да ја наоѓаш линијата по која се качува. Ова се насоки кои не можат природно да се качуваат безбедно, насоки кои немаат или ретко имаат логични линии освен камините и пукнатините. Мене лично ми беше страшен моментот дека сум оставен само на неколкуте заковани клинови, на некои места по 10-15 метри одалечени кои беше тешко да се наоѓаат, и некако неприродно го чуствував искачувањето, препуштен на нешто што не го знам а не зависи од мене воопшто. Сепак архитектите на овие насоки уште пред 30-тина години оставиле силни етички правила, велат без ставање дополнителни клинови, без користење многу магнезиум и да се оставаат траги на карпата, "ако ви е тешка насоката и се потите многу па ви е потребен многу магнезиум, тогаш е подобро да качувате на полесните и попријатни за вас насоки.." пишуваат тие. Секако имав возбудливо и убаво качување, би одел пак но не во лето (ужасно жешко) туку во пролет или есен.

Елена во каминот некаде на средина на насоката, клучниот детал во оваа насока.

Каминот во кој користевме доста чокови и френдови да ја надополниме нашата самодоверба.

На врвот на столбот на соништата.

          За мене Грција се појави во едно инакво руво, многу убаво, далеку од туристичките стереотипи иако бевме на места кои им се туристчки експлоатирани, сепак различно доживување.

note 28/05/2015 : Го разгледувам сега овој блог пред се поради убавите слики од тоа наше патување, и кога ја видов оваа последнава, каде стоиме на Столбот на желбите/соништата, или како што се вика насоката во превод од Германски Traumpfeiler или Pillar of dreams се сетив дека си замислив желба, нешто што ретко го правам на крајот на искачена насока, но поради името на оваа и поради мистичноста на целото место Метеори го направив.
          Не е важно како ја формулирав точно желбата, искрено не ми ни текнува точно, но интересно за мене е дека сега, 12 месеци подоцна  ја имаме Бела нашата новородена сега 3месечна ќерќа. И не може да ми текне ништо подобро што би можело да биде како остварена желба:).

Месечување #5

          Месечување е настан кој спонтано се договоривме така да се вика, веќе пишував за ова кај Месечување#1. Тоа е неформален собир во кој се искачуваат долги алпинистички насоки ноќно. До сега имаше вакви 5 официјални средби. Многу повеќе неофицијални.. Идејата е да се дружиме ноќе, малку да тренираме ноќно качување кое е потребно да се знае.. но многу повеќе да избегаме од топлото време во лето и навечер кога ќе разлади да качуваме.. да украдеме малку време за качување после дневните работни обрвски, забава пред се.

екипата од Месечување #5

          Вторникот се одржа Месечување #5, малку после полна месечина но доволна сјајна. Одлично пролетно време, 6 алпинистички наврски, 13 качувачи, и качени 6 различни долги алпинистички насоки. Отмар лева варијанта, Отмар, Матка лева, Циго, Ветерански и Борник се имињата на качените насоки. До наредното месечување..

собирање кај чамците

Чамец 1

чамец 2

припреми за качување

припреми и обезбедување

Тања Пенева на насоката Матка лева, второ сидриште.

Хекуран Зекири имаше прво качување долга насока (па уште ноќно) и дебело си ја заслужи иницијацијата за 'прво качување' долга насока..

Елена Диновска на излезот од Отмар лева варијанта

уживање на последното сидриште под 'речиси' полната месечина која не успеавме да ја фото-доловиме.